प्रकरण १ ले
कोणे एके काळी अरबस्तानात अल्लादिन नावाचा एक तरूण रहत होता. विसेक वर्षाचा हा तरुण आपल्या विधवा अम्माबरोबर त्यांच्या जुन्या घरात अतिशय गरीबीत जीवन कंठत होता. त्याची अम्मा नूरबानु काही श्रीमंतांच्या घरात मोलमजूरी करून कसेबसे जीवन कंठत होते. अल्लादिनची अम्माला काहीच मदत नव्हती. तो आपला टिवल्याबावल्या करण्यात मग्न असायचा. झटपट श्रीमंत कसे होता येइल ही दिवास्वप्ने पाहत तो दिवस घालवी.
एक दिवस रात्रीचे जेवण करुन मायलेक झोपायला जाणार तितक्यात दारावर कोणीतरी थाप मारली. अल्लादिनने दार उघडले. एक चांगले कपडे घातलेला मध्यमवयीन माणुस दारात उभा होता.
"कोणाचे घर शोधत आहात?" अल्लादिनने विचारले.
त्याच्याकडे रोखुन पहात, "अल्लादिन ?" त्या माणसाने आपल्या भसाड्या आवाजात उलट विचारले.
"हो. आपण कोण?"
त्या माणसाने अल्लादिनला मिठीत घेतले. "पोरा मी तूझा काका! तुझ्या बापाचा मी धाकटा भाउ अब्बास अलि"
पाहुण्याचा भसाडा आवाज एकुन त्याची अम्मा आतुन धावत आली."अब्बास अलि!" तिने पाहुण्याकडे एकदा नीट पाहिले व ती अल्लादिनला म्हणाली "बाळा हा तुझा चाचा अब्बास अलि. तुझ्या अब्बांचा धाकटा भाउ. त्याला सलाम कर."
अल्लादिनने सलाम केला व पाहुण्याला दार उधडुन घरात घेतले. चाचाने आत शिरताच अल्लादिनच्या अम्माच्या कमरेवर हात ठेवला हे त्याच्या नजरेतुन सुटले नाही. पण त्याच्या अम्माने अब्बासचाचाकडे पुर्ण दुर्लक्ष केले व ती आत निघुन गेली.
बैठकीवर ठाण मारत हुक्का पित चाचाने त्याच्या जादुई प्रवासाच्या सुरेल गप्पा सांगायला सुरुवात केली. त्याने अल्लादिनला एक नकाशापण दाखवला व नाट्यपुर्ण आवाजात आपला खजीन्याचा शोध कसा चालु आहे हे सांगायला लागला. चाचाचा खजीना अजुनही त्या कागदावरच होता हे ओळखायला अल्लादिनला फारसा वेळ लागला नाही. इतके जग भटकुन आल्यावर चाचाला शोध लागला होता की तो खजीना या गावाच्या जवळच आहे.
अल्लादिनच्या अम्माला नाइलाजाने चाचासाठी खास जेवण बनवायला लागले. भरपेट जेवण हाणुन चाचाने आळोखेपिळोखे देत मोठी जांभई दिली व अल्लादिनच्या अम्माला विचारले "नूर तु दमली नाहीस का?"
"मुळीच नाही" असे म्हणुन नूर आत झोपायला निघुन गेली.
अल्लादिनही आपल्या खोलीत गेला. आत जाताच त्याने दार लावले व चिमणीच्या अंधुक प्रकाशात कपडे काढत झोपण्याची तयारी करू लागला. इतक्यात त्याला त्याच्या पलंगावर कोणी तरी बसल्याची जाणीव झाली.
"अम्मा?" त्याने विचारले.
"बाळा आजच्या दिवस मी तुझ्या खोलीत झोपली तर चालेल का? तुझा चाचा मला रात्री त्रास देइल अशी मला भिती वाटते"
"अम्मा माझी कहीच हरकत नाही." अल्लादिनने चाचरत उत्तर दिले.
"ठिक आहे तु बाहेर जा. तुझे काम आवरण्याचे नाटक कर. पण तो झोपेपर्यंत तुझ्या चाचाला संभाळ."
अल्लादिन हो म्हणुन बाहेर गेला. बैठकीच्या खोलीत त्याचा चाचा तर ढाराढुर झोपला होता व मोठ्याने घोरत होता.
हलक्या पावलाने अल्लादिन आपल्या खोलीत परत आला. त्याची अम्मा त्याच्या अरुंद पलंगावर भिंतीच्या बाजुला पांघरुण घेवुन झोपली होती. पण तिचे डोळे उघडे होते. आता अल्लादिनला जरा विचार पडला. कारण त्याच्या लहानश्या खोलीत झोपायला पलंगाशिवाय जागा नव्हती. शिवाय झोपताना त्याला कपड्याशिवाय झोपायची सवय होती.
कोणे एके काळी अरबस्तानात अल्लादिन नावाचा एक तरूण रहत होता. विसेक वर्षाचा हा तरुण आपल्या विधवा अम्माबरोबर त्यांच्या जुन्या घरात अतिशय गरीबीत जीवन कंठत होता. त्याची अम्मा नूरबानु काही श्रीमंतांच्या घरात मोलमजूरी करून कसेबसे जीवन कंठत होते. अल्लादिनची अम्माला काहीच मदत नव्हती. तो आपला टिवल्याबावल्या करण्यात मग्न असायचा. झटपट श्रीमंत कसे होता येइल ही दिवास्वप्ने पाहत तो दिवस घालवी.
एक दिवस रात्रीचे जेवण करुन मायलेक झोपायला जाणार तितक्यात दारावर कोणीतरी थाप मारली. अल्लादिनने दार उघडले. एक चांगले कपडे घातलेला मध्यमवयीन माणुस दारात उभा होता.
"कोणाचे घर शोधत आहात?" अल्लादिनने विचारले.
त्याच्याकडे रोखुन पहात, "अल्लादिन ?" त्या माणसाने आपल्या भसाड्या आवाजात उलट विचारले.
"हो. आपण कोण?"
त्या माणसाने अल्लादिनला मिठीत घेतले. "पोरा मी तूझा काका! तुझ्या बापाचा मी धाकटा भाउ अब्बास अलि"
पाहुण्याचा भसाडा आवाज एकुन त्याची अम्मा आतुन धावत आली."अब्बास अलि!" तिने पाहुण्याकडे एकदा नीट पाहिले व ती अल्लादिनला म्हणाली "बाळा हा तुझा चाचा अब्बास अलि. तुझ्या अब्बांचा धाकटा भाउ. त्याला सलाम कर."
अल्लादिनने सलाम केला व पाहुण्याला दार उधडुन घरात घेतले. चाचाने आत शिरताच अल्लादिनच्या अम्माच्या कमरेवर हात ठेवला हे त्याच्या नजरेतुन सुटले नाही. पण त्याच्या अम्माने अब्बासचाचाकडे पुर्ण दुर्लक्ष केले व ती आत निघुन गेली.
बैठकीवर ठाण मारत हुक्का पित चाचाने त्याच्या जादुई प्रवासाच्या सुरेल गप्पा सांगायला सुरुवात केली. त्याने अल्लादिनला एक नकाशापण दाखवला व नाट्यपुर्ण आवाजात आपला खजीन्याचा शोध कसा चालु आहे हे सांगायला लागला. चाचाचा खजीना अजुनही त्या कागदावरच होता हे ओळखायला अल्लादिनला फारसा वेळ लागला नाही. इतके जग भटकुन आल्यावर चाचाला शोध लागला होता की तो खजीना या गावाच्या जवळच आहे.
अल्लादिनच्या अम्माला नाइलाजाने चाचासाठी खास जेवण बनवायला लागले. भरपेट जेवण हाणुन चाचाने आळोखेपिळोखे देत मोठी जांभई दिली व अल्लादिनच्या अम्माला विचारले "नूर तु दमली नाहीस का?"
"मुळीच नाही" असे म्हणुन नूर आत झोपायला निघुन गेली.
अल्लादिनही आपल्या खोलीत गेला. आत जाताच त्याने दार लावले व चिमणीच्या अंधुक प्रकाशात कपडे काढत झोपण्याची तयारी करू लागला. इतक्यात त्याला त्याच्या पलंगावर कोणी तरी बसल्याची जाणीव झाली.
"अम्मा?" त्याने विचारले.
"बाळा आजच्या दिवस मी तुझ्या खोलीत झोपली तर चालेल का? तुझा चाचा मला रात्री त्रास देइल अशी मला भिती वाटते"
"अम्मा माझी कहीच हरकत नाही." अल्लादिनने चाचरत उत्तर दिले.
"ठिक आहे तु बाहेर जा. तुझे काम आवरण्याचे नाटक कर. पण तो झोपेपर्यंत तुझ्या चाचाला संभाळ."
अल्लादिन हो म्हणुन बाहेर गेला. बैठकीच्या खोलीत त्याचा चाचा तर ढाराढुर झोपला होता व मोठ्याने घोरत होता.
हलक्या पावलाने अल्लादिन आपल्या खोलीत परत आला. त्याची अम्मा त्याच्या अरुंद पलंगावर भिंतीच्या बाजुला पांघरुण घेवुन झोपली होती. पण तिचे डोळे उघडे होते. आता अल्लादिनला जरा विचार पडला. कारण त्याच्या लहानश्या खोलीत झोपायला पलंगाशिवाय जागा नव्हती. शिवाय झोपताना त्याला कपड्याशिवाय झोपायची सवय होती.
IF YOU LIKE MY POST DONT FORGET TO CLICK THE LIKE POST ICON